Idol (Danny Collins, 2015)

Reżyseria: Dan Fogelman
Scenariusz: Dan Fogelman
Produkcja: USA
Gatunek: Dramat, Komedia
Czas trwania: 106 minut

Obsada:
Al Pacino: Danny Collins
Annette Bening: Mary Sinclair
Jennifer Garner: Samantha Donnelly
Christopher Plummer: Frank Grubman

Historie o muzyce i jej twórcach często wprowadzają widza w rzeczywistość show-biznesu. Najczęściej poznajemy świat imprez, używek, kobiet i dobrej zabawy. Gwiazdy bawią się na całego, sprawiając że dzieli ich ogromny dystans od przeciętnego zjadacza chleba. Mają to, czego zwykły, średniozamożny człowiek mieć nie może. A jednak, „Idol” Dana Fogelmana mimo typowego zarysu fabuły czymś różni się od podobnych sobie obrazów.

Danny Collins to starzejący się piosenkarz, który od lat bazuje na napisanych w odległej przeszłości utworach. Ogromne ilości pieniędzy zarabiane na koncertach pozwalają mu cieszyć się życiem tak, jak sobie wymarzy – co w jego przypadku oznacza używki i piękne kobiety. Pewnego dnia jego przyjaciel pokazuje mu list napisany do Danny’ego przez samego Johna Lennona. Mężczyzna zainspirowany tekstem od dawnego Bitelsa postanawia całkowicie odmienić swoje życie.

Takich historii jest wiele. Podstarzały muzyk już dawno przestaje rozwijać się muzycznie, za to czerpie ogromne zyski ze swoich dawnych sukcesów. Od zera do bohatera i znów na dno. Tak właśnie wygląda życie Danny’ego Collinsa. Mężczyzna wybiera sobie młode kobiety, rozdaje pieniądze i nie dostrzega żadnych problemów. Aż list od samego Johna Lennona zasiewa w nim ziarno wątpliwości co do obecnego stylu życia. Danny chce wrócić do swoich muzycznych początków, kiedy muzyka była jego sposobem na istnienie. Swoją przemianę rozpoczyna od spotkania się z synem byłej żony, a ta relacja będzie wymagać cierpliwości i samozaparcia. Rolę Danny’ego zagrał Al Pacino, który czasy szczytowej kariery ma już za sobą. Jednak z ekranu uderza doświadczenie i pewność aktora. Od postaci Collinsa aż bije kicz, który niestety przekłada się w znacznym stopniu na film. Po seansie właśnie takie miałam wrażenie. Z drugiej strony Pacino świadomie gra, ukazując specyficzny charakter swojego bohatera. I to się ceni, bo w połączeniu z Annette Bening Pacino prezentuje się znakomicie.

Fabuła z czasem coraz bardziej się rozkręca i naprawdę zaciekawia. „Idol” pełny jest zabawnych momentów, kiedy (u)śmiechu nie da się powstrzymać. Produkcja złożona jest również z nieco poważniejszych scen, które wzbudzają napięcie. Taki klimat dzieła bardzo przyjemnie się odbiera, a ścieżka dźwiękowa dodatkowo oddziałuje na widza. Wielkim zaskoczeniem jest dla mnie rola małej Hope, która wypadła niesamowicie naturalnie. Dziewczynka w wielu momentach skupia całą uwagę, co jedynie wpływa korzystnie na obraz.

„Idol” zaskakuje i porusza. Tragizm bohaterów znakomicie łączy się ze śmiesznymi wątkami, tworząc niecodzienną, lecz jak najbardziej zrównoważoną mieszankę. Film jest pełny fajerwerków, ale zawsze w odpowiednim momencie przychodzi czas na refleksję i skupienie się na tym, co naprawdę ważne. Produkcja ukazuje także z pewnością niełatwe relacje w rodzinie, która ma przed sobą kolejne trudności. Przyjemny w odbiorze „Idol” nie zalicza się do zwykłych filmów o karierze muzycznej. To o wiele głębsze zastanowienie się nad wyborem właściwej ścieżki w życiu.

Moja ocena: 7+/10