Joanna (2013)

Reżyseria: Aneta Kopacz

Scenariusz: Aneta Kopacz, Tomasz Średniawa

Produkcja: Polska

Gatunek: Dokumentalny, Krótkometrażowy

Czas trwania: 44 minuty

Obsada:

Joanna Sałyga: ona sama

Piotr Sałyga: on sam

Jan Wenda: on sam

Co prawda Dzień Kobiet ma się już ku końcowi, to jednak mam dla Was zupełnie niezwykłą propozycję. Jest nią dzieło Anety Kopacz „Joanna” – dokument, który otrzymał w tym roku nominację do Oscara. Myślę, że bez względu na dzień czy porę warto na własne oczy zobaczyć, co reżyserka ma nam do przekazania. Jej dzieło skromne w środkach, pozostawia po sobie wiele.

W obrazie mamy do czynienia z zaledwie trzema osobami. Rodzina mieszka na uboczu, tak jakby sama zmagała się z własną wewnętrzną tragedią. Jest nią choroba Joanny, która ma pełną świadomość swojego stanu. Jej największym marzeniem jest pobyć jak najdłużej u boku swojego kochającego męża oraz malutkiego jeszcze synka. Każdy dzień to walka, ale nie o takie wartości, jakie znaną nas są już ze sztampowego obrazu.

Film Anety Kopacz jest niepowtarzalny. Reżyserka ukazuje nam problem, który może dotyczyć każdego. Tytułowa bohaterka w młodym wieku otrzymała już wyrok na swoją osobę. Jeszcze tyle przygód i doświadczeń do zebrania, a tu choroba odbiera brutalnie niemal wszystko. A co najważniejsze, odbiera życie. Już nie raz miałam do czynienia z filmami, które poruszały tematykę choroby i śmierci. Jednak dzieła te bardzo łatwo odróżnić od „Joanny”. Obraz Anety Kopacz skupia się przede wszystkim na prostym przedstawieniu świata, który opuszcza wartościowa osoba. Joanna nie walczy nadmiernie z chorobą, walczy o to, aby pozostać jak najdłużej ze swoją rodziną. Nie widzimy jak dokładnie przebiega rak, bo przecież nie o to tu chodzi. Możemy za to obserwować jak główna bohaterka za wszelką cenę stara się pozostawić po sobie wszystko to, co najlepsze. W dodatku nie udaje silniejszej niż jest. Po prostu cieszy się z każdej chwili spędzonej w towarzystwie swojej rodziny.

Na niezwykłą siłę obrazu składają się jego spokojnie wyważone kadry, a także harmonia płynąca z poszczególnych scen. Kamera chwyta piękne widoki, które podziwiamy wraz z bohaterką. Mamy szansę docenić każdy szum wody czy powiew wiatru, bo to stanowi o pięknie obrazu. Z tego wynika, że dopiero po pewnym czasie dociera do nas o czym tak naprawdę jest ten film. A rzeczywistość w jaką się przenosimy wcale nie należy do łatwych i tak pięknych. Równie ciekawe jest podejście matki do swojego synka, która poprzez pytania stara się skłonić go do przemyśleń i rozwiązywania problemów. Dzieło proste w formie niesie ze sobą wiele bogatych treści.

I w tym momencie dochodzimy do punktu, który wydaje się być najistotniejszy. W dokumencie Anety Kopacz tytułową Joannę zagrała Joanna Sałyga, której ta historia dotyczy. Kobieta prowadziła bloga, aby jej synek mógł w późniejszym wieku lepiej ją poznać. Ogromne wrażenie wywarło na mnie przede wszystkim zakończenie. Mimo wszystko produkcja nie należy do tych depresyjnych, gdyż ekran skutecznie rozświetla synek bohaterki. Jego ciekawości świata i uśmiechu na twarzy po prostu nie da się nie lubić.

I tak oto powstał tekst, którego przeczytanie zajęło Wam kilka minut. „Joanna” trwa 44 minuty. Tyle, co odcinek jakiegoś serialu. Myślę, że z pewnością uda się Wam znaleźć czas na zapoznanie się z dziełem Anety Kopacz, gdyż zdecydowanie warto. Kiedy dostrzeżemy, że ciężka choroba wcale nie zwalnia nas z poczucia troski względem rodziny, a odchodząc, możemy pozostawić po sobie ważną cząstkę siebie, wtedy świat od razu staje się barwniejszy i pełen życia. Bo życie mamy tylko jedno.