Co się zdarzyło Baby Jane? (What Ever Happened to Baby Jane?, 1962)

Reżyseria: Robert Aldrich

Scenariusz: Lukas Heller

Produkcja: USA

Gatunek: Dramat, Thriller

Czas trwania: 134 minuty

Obsada:

Bette Davis: Jane Hudson

Joan Crawford: Blanche Hudson

Victor Buono: Edwin Flagg

Julie Allred: Młoda Jane Hudson

W „Co się zdarzyło Baby Jane?” fabuła została świetnie poprowadzona, a zakończenie zaskakuje. Dwie wielkie aktorki kina pokazują wszelkie swoje umiejętności, aby jak najlepiej oddać sens filmu. Bette Davis znana m.in. z „Wszystko o Ewie” wcieliła się w zrzędliwą Jane Hudson, która na każdym kroku próbuje dopiec swojej siostrze Blanche – w tej roli znakomita Joan Crawford. Nazwa gatunku tej produkcji dobrze określa stosunek pomiędzy siostrami, gdyż to co się dzieje na ekranie momentami przechodzi ludzkie pojęcie.

Baby Jane Hudson jako małe dziecko swoimi występami ściągała ogromną publiczność. Wywoływało  to zazdrość u jej siostry – Blanche Hudson – która obiecała sobie osiągnąć w przyszłości większy sukces niż Jane. Po kilku latach to Blanche przykuwa całą uwagę, a Jane zadowala się kilkoma miernymi filmami. Wkrótce dochodzi do tragicznego wypadku, w którego skutek Blanche zostaje przykuta do wózka inwalidzkiego. Od teraz jest kompletnie uzależniona od swojej siostry, na którą spadła wina za wypadek. Jane mści się na swojej siostrze, oskarżając ją o zmarnowanie jej życia, zabieranie przyjaciół i sławy. Sytuacja staje się coraz bardziej napięta i dochodzi do tego, że Jane zaczyna głodzić Blanche lub podawać jej na kolację jej własnego ptaszka z klatki. Jednak aby zamaskować krzywdy wyrządzane swojej siostrze, Jane musi posuwać się coraz dalej…

Joan Crawford w chwili premiery filmu miała 57 lat. Była to dla niej wymarzona rola, gdyż gwiazda lat 30. rzadko dostawała angaż w takim wieku, szczególnie, że Blanche jest jedną z głównych bohaterek. Jednak rola ta dała wielkie możliwości doświadczonej aktorce. Blanche jako dziecko bardzo zazdrościła siostrze rozgłosu i sławy. Była cicha i spokojna, lecz w głębi tłumiła najgorsze uczucia. Później role się odwróciły – to ona stała się popularna i nakręciła mnóstwo filmów przynoszących ogromny dochód. W wyniku wypadku złamała kręgosłup i będąc przykutą do wózka była uzależniona od pomocy Jane. Ona dawała pieniądze i miejsce do mieszkania, a Jane opiekowała się nią. Starała się być miła dla swojej siostry, gdyż wiedziała, że bez niej nie poradzi sobie sama.

Natomiast Bette Davis w 1962 roku miała 54 lata i pokazała jaką jest znakomitą aktorką. Zagrała rewelacyjnie, czego dowodem jest nominacja do Oscara. Jane używa zbyt mocnego makijażu i ubiera się w swoje dawne filmowe stroje. Uparcie próbuje powrócić do czasów dzieciństwa, kiedy to była gwiazdą sceny. Do tego celu zatrudnia Edwina – pianistę, który zobowiązał się akompaniować jej za 100 dolarów tygodniowo. Uznał bowiem, że taka kwota wynagrodzi mu straszliwie fałszujący głos Jane. Kobieta widzi w nim swojego przyjaciela, więc nie dopuszcza do spotkania Edwina z Blanche, bojąc się, że siostra może odebrać jej jedynego znajomego. Blanche potajemnie załatwia sprawę sprzedaży domu, gdyż chce zamieszkać ze swoją gosposią. Kiedy Jane się o tym dowiaduje dochodzi do piekła. Podaje swojej siostrze na kolację na półmisku nieżywego ptaszka, później szczura. Blanche boi się zajrzeć pod pokrywkę, lecz ten problem wkrótce zostaje rozwiązany – Jane przestaje dawać jej jedzenie. Niezrównoważona emocjonalnie Jane wyraźnie czuje się zagubiona, gdy zabija gosposię, która odkryła jej sekret. Nadal oskarża innych o swoje niepowodzenie i nie widzi w tym własnej winy – swojego trudnego charakteru i niemiłych odzywek.

„Co się zdarzyło Baby Jane?” dla niektórych może wydawać się zabawną historią. Jednak ja dostrzegam w tym filmie smutną historię dwóch sióstr, które nawzajem się wyniszczają. Jak się później okazuje mogły zostać przyjaciółkami, lecz sława, zazdrość i konkurencja wpłynęły destrukcyjnie na ich relacje. Produkcja jest bardzo dobrą przestrogą dla tych, którzy prowadzą w swoim życiu z kimś walkę lub konkurują między sobą. Warto zachować zdrowy rozsądek, a nie rozszarpywać się na strzępy. Czas docenić co robią dla nas inne osoby, co dobrego może się zdarzyć dla nas i dla innych poprzez wzajemne wsparcie i pomoc. Historia Jane i Blanche właśnie to próbuje nam ukazać.

Moja ocena: 9/10