Kwiat wiśni i czerwona fasola (An, 2015)

Reżyseria: Naomi Kawase
Scenariusz: Naomi Kawase
Produkcja: Francja, Japonia, Niemcy
Gatunek: Dramat
Czas trwania: 113 minut

Obsada:
Kirin Kiki: Tokue
Masatoshi Nagase: Sentaro
Kyara Uchida: Wakana

Do japońskiego klimatu w filmie podchodzę coraz spokojniej i pewniej, że przypadnie mi on do gustu. Ta zupełnie inna niż europejska kultura, niesie ze sobą także proste i szczere postrzeganie rzeczywistości i otaczającego nas świata. Z takiej perspektywy można czerpać garściami i wzbogacać swoje życie o te banalne, ale jakże wartościowe frazesy. Tym razem powiększyłam swoją kolekcję japońskich produkcji o następny seans. „Kwiat wiśni i czerwona fasola” to opowieść tylko z pozoru o jedzeniu. A jak wiadomo, przy japońskim stoliku zwykle rozgrywa się coś więcej, niż tylko konsumpcja posiłku.

Sentaro prowadzi piekarnię, w której codziennie rano smaży świeże dorayaki, czyli naleśniki ze słodką pastą z czerwonej fasoli jako nadzieniem. Choć nie ma zbyt wielu klientów, a sam nie przepada za słodyczami, jego praca to w sensie dosłownym odkupienie grzechów przeszłości. Mimo wysiłku, jego dorayaki nie smakują tak jak powinny, a on sam nie może odnaleźć spokoju ducha. Wszystko może się zmienić, gdy do drzwi piekarni pewnego dnia zapuka 76-letnia kobieta, prosząc o zatrudnienie.

Naomi Kawase swój film opiera głównie na typowej japońskiej filozofii życia, która zakłada cieszenie się tym, co jest nam dane i czerpanie z każdego dnia spokoju i radości. „Kwiat wiśni i czerwona fasola” opowiada właśnie o konieczności pogodzenia się ze sobą i przyjmowania swojego losu takim, jakim jest. W tych jakże oklepanych zwrotach znajdzie się z pewnością ogrom prawdy życiowej, która nie dla każdego jest tak łatwa do zastosowania. Japońska reżyserka ukazuje postać staruszki, która pełna skromności i skruchy, w podobnych kwestiach wykazuje się pewnością i stanowczością. Jej osoba szybko staje się autorytetem nie tylko w oczach Sentaro, ale także widza. Tokue kryje za sobą przeszłość, która wydaje się być po prostu przerażająca. Ta spokojna kobieta choruje od dzieciństwa na trąd, przez co niemal przez całe życie jest izolowana od społeczeństwa. Brak komfortu ze względu na dolegliwości choroby został podwojony odcięciem od rodziny i normalnego funkcjonowania. Odosobnienie trędowatych przywołuje na myśl średniowiecze, kiedy to tę chorobę uważano za karę za popełnione grzechy. Film pokazuje, że myślenie ludzi niestety niewiele się zmieniło od tego czasu.

Tokue wprowadza w życie Sentaro promyk światła i nadziei na lepsze życie. Dzięki niej mężczyzna zaczyna dostrzegać urok codziennego dnia i odkrywać najdrobniejsze przyjemności. W to, co robimy, trzeba włożyć serce i wtedy można mieć pewność, że się uda. Na ekranie powstawanie dorayaki to nie zwykłe smażenie naleśników i gotowanie fasoli, ale tworzenie dzieł sztuki. Poprzez ten prosty przykład Naomi Kawase kieruje w stronę widza wiele odniesień do codzienności. Dopełnieniem seansu są wspaniałe ujęcia i zdjęcia, w szczególności kwiatów wiśni. Chociaż fabuła rozgrywa się przede wszystkim w małej piekarni, w niczym nie przeszkadza to w odbiorze filmu.

„Kwiat wiśni i czerwona fasola” to bardzo ciekawy obraz, który poruszy niejedną osobę. Coś jest w tych barwnych i spokojnych obrazach, co pozwala na dłuższy czas zapomnieć o kłopotach i problemach, a zamiast tego zagłębić się w opowiadanej historii. Produkcja japońskiej reżyserki niesie ze sobą również pocieszenie, że życie usłane cierpieniem też może być szczęśliwe i spełnione. Ostatecznie obraz skłania do refleksji, a swoim ciepłym i kojącym wydźwiękiem sprawia, że seans należy do tych wartych każdej swojej minuty.

Moja ocena: 8/10