Pod Mocnym Aniołem (2014)

Reżyseria: Wojciech Smarzowski
Scenariusz: Wojciech Smarzowski
Produkcja: Polska
Gatunek: Dramat
Czas trwania: 109 minut

Obsada:
Robert Więckiewicz: Jerzy
Julia Kijowska: Ona
Jacek Barciak: "Kolumb"
Andrzej Grabowski: Doktor Granada
Kinga Preis: Mania

Po mocnej, lecz nieco chaotycznej „Drogówce” nadszedł czas na najnowsze dzieło Wojciecha Smarzowskiego – „Pod mocnym aniołem”. Czym tym razem zaskoczy nas reżyser? Jeszcze z poprzednich produkcji da się wyczuć specyficzny styl, który nadaje jego obrazom niepowtarzalny wydźwięk. Tym razem Smarzowski porusza powszechny problem alkoholizmu, który jak się okazuje może czynić kompletny chaos w ludzkim życiu.

Jerzy to elokwentny i inteligentny mężczyzna, który jednak boryka się z dosyć poważnym problemem. Jest alkoholikiem i coraz ciężej jest mu zapanować nad swoim nałogiem. Pod wpływem przypadkowo poznanej dziewczyny próbuje się zmienić na lepsze, jednak kolejne próby utwierdzają w przekonaniu jak poważne jest to uzależnienie. Jego życie tworzy w kółko powtarzający się schemat. Czy nowa nadzieja pomoże w przezwyciężeniu siebie?

Smarzowski jest reżyserem o charakterystycznym i indywidualnym podejściu do filmu. Jego obrazy są mroczne i przedstawiają przede wszystkim tragizm bohaterów („Róża”). Nie inaczej prezentuje się film „Pod mocnym aniołem”, gdzie dosyć brutalnie zderzamy się z definicją alkoholizmu. Utarte przekonanie o tym, jak wygląda życie nałogowca niestety nie jest kompletne, o czym dobitnie przekonuje reżyser. Daleko od zrozumienia takiego człowieka, kiedy jedyną radą otoczenia jest „po prostu przestań pić”. Trzeba zrozumieć, że uzależnienie prowadzi do degradacji człowieka, do upadku jego tożsamości i wyznawanych wartości. Główny bohater obojętnieje na świat zewnętrzny, zatapiając swoje smutki i niespełnione cele w kolejnych kieliszkach. Każda butelka pogłębia jego stan. Alkoholizm prowadzi do utraty części godności Jerzego, a także do udziału w wielu upokarzających scenach. Jednak kluczem według bohatera do zminimalizowania bólu jest właśnie alkohol. I koło się zamyka.

Reżyser w niezwykle realistyczny sposób pokazuje tragedie ludzi. Dla wielu z nich alkoholizm zaczął się w zupełnie odmiennych sytuacjach, choć wszystkich zdecydowanie łączy brak szczęścia. Najbardziej dojmujące sceny to te, przedstawiające upadek człowieka. Bezsilność bohaterów wobec własnego losu i brak kontroli nad własnym życiem. Byłam pod wielkim wrażeniem sposobu, w jaki to wszystko zostało ukazane. Z drugiej strony „Pod mocnym aniołem” zawiera całkiem sporo groteski, a kwestie Jerzego nie są pozbawione żartu i ironii. Obraz jest w znacznym stopniu zaskakujący. Dosyć łatwo zaobserwować, że bohaterzy filmu tworzą tzw. margines społeczny. W odosobnienie wprowadziła ich jednak choroba, nie pochodzenie czy wcześniejszy styl życia.

Jedną z najmocniejszych strony produkcji jest doskonale dobrana obsada. Nie ma tutaj żadnej postaci, która nie sprostałaby swojej roli. Genialny Więckiewicz, zwracająca uwagę Kinga Preis. Obraz przypomina w swojej budowie wcześniejsze dokonania reżysera, co unaocznia, że Smarzowski mimo talentu jest niestety powtarzalny. Moim zdaniem „Pod mocnym aniołem” jest mniej chaotyczne niż „Drogówka”, a poza tym bardziej mi się też podobało. Moim zdaniem film może w pewnym stopniu odmienić stereotypy dotyczące alkoholizmu. Warto zwrócić uwagę, jak wielkie spustoszenie uzależnienie wśród swych ofiar i jak bardzo jest to powszechne. A jedynym lekarstwem jest chęć zmiany na lepsze i oczywiście wiara w sukces.

Moja ocena: 7/10