Reżyseria: Stanley Kramer
Scenariusz: William Rose
Produkcja: USA
Gatunek: Dramat, Komedia, Romans
Czas trwania: 108 minut
Obsada:
Katharine Hepburn: Christina Drayton
Spencer Tracy: Matt Drayton
Sidney Poitier: John Prentice
Katharine Houghton: Joey Drayton
Beah Richards: Pani Prentice
„Zgadnij, kto przyjdzie na obiad” porusza problem dyskryminacji rasowej. Premiera filmu przypadła co prawda w latach 60. XX wieku i wtedy wprowadziła wiele kontrowersji i emocji. Mimo upływu lat produkcja nadal porusza aktualny problem rasizmu, który jednak jest już zdecydowanie mniejszy niż wcześniej. Na ekranie możemy podziwiać Katharine Hepburn i Spencer’a Tracy’ego – kochanków w rzeczywistym świecie. Razem występowali w wielu filmach, a „Guess who’s coming to dinner” był ich ostatnim wspólnym dziełem. Tracy chorował i niektórzy wtajemniczeni w jego sytuację obawiali się, że nie dokończy filmu. Jednak dzięki wsparciu Katharine film został pomyślnie ukończony i wkrótce stał się prawdziwym dziełem.
21-letnia Joey Drayton wraca z wakacji do swoich rodziców do San Francisco. Towarzyszy jej o ponad 10 lat starszy doktor John Prentice. Dziewczyna pragnie przedstawić rodzicom swojego ukochanego, którego poznała zaledwie 12 dni temu. Oboje są zdecydowani już na ślub, bo bezgranicznie wierzą w swoją wzajemną miłość. Rodzice Joey i Johna są niezadowoleni i z początku nawet przerażeni decyzją ich dzieci. I bynajmniej nie chodzi tu o różnicę wieku czy krótki czas poznania – problemem jest odmienny kolor skóry zakochanych.
„Guess who’s coming to dinner” przywołuje na myśl pełne dramatyzmu przedstawienie teatralne, zamiast normalnego filmu. Emocje, które towarzyszą każdemu z bohaterów w podejmowaniu trudnych decyzji życiowych są niezastąpione. Nie wspominając już o niezwykłym uroku Katharine Hepburn do płakania bez pomocy specjalnych środków drażniących oczy. Choroba Spencer’a Tracy’ego była ciosem, lecz aktorka starała się pomóc mu najlepiej jak potrafi. Zawoziła i odwoziła go z planu do domu oraz pomagała uczyć się kwestii. Film wszedł na ekrany kin już po śmierci aktora, lecz od razu stał się prawdziwą perełką wśród pozostałych wspólnych filmów Tracy-Hepburn. Zdobył aż 10 nominacji do Oscara. William Rose otrzymał statuetkę za najlepszy scenariusz, natomiast Katharine Hepburn za najlepszą aktorkę pierwszoplanową. Było to już jej drugie wyróżnienie przez Akademię, a pierwsze dostała 34 lata wcześniej za „Poranną chwałę”. Spencer Tracy również był nominowany, jednak statuetki nie zdobył. W rolę córki wcieliła się Kathy Houghton – siostrzenica Katharine. Bardzo dobrze oddała sens swojej postaci, co potęguje także podobieństwo z wyglądu ekranowej matki i córki.
Pomimo całkowitego zniesienia segregacji rasowej pod względem prawnym, temat nadal był poruszany. Produkcję można zaliczyć do filmów propagandowych, która ma pokazać, że rasa nie powinna już więcej wzbudzać konfliktów i nieporozumień. Doktor John Prentice spodziewa się uprzedzeń ze strony innych ludzi tuż po ślubie. I trudno mu się dziwić, bo przekonania są niezwykle trwałe i potrzeba dużo czasu zanim będzie można się ich całkowicie pozbyć. W tym celu rodzice zakochanych przeprowadzają wiele rozmów, a ich wnioski mają zadecydować o akceptacji lub odmowie ślubu. Obecnie mieszane małżeństwa nie budzą już zbyt wielu spekulacji. Bądź co bądź od czasu premiery filmu minęło już prawie 50 lat. Ta ciepła i przyjemna produkcja uczy jak w pełni akceptować inny kolor skóry człowieka, w szczególności, jeśli ta osoba ma wkrótce zostać członkiem rodziny.
Moja ocena: 8/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz