czwartek, 10 sierpnia 2017

Nie jesteś sama - Aż do kości (To the Bone, 2017)

Reżyser: Marti Noxon
Scenariusz: Marti Noxon
Produkcja: USA
Gatunek: Dramat
Czas trwania: 107 minut

Obsada:
Lily Collins: Ellen
Keanu Reeves: Dr William Beckham
Liana Liberato: Kelly

Umysł człowieka pełen jest niezwykłych połączeń i komórek, które w efekcie składają się na coś, co postrzegamy jako naszą psychikę. I chociaż w poprzednich wiekach wiele problemów zamiatało się pod dywan i zupełnie nie poświęcało się im uwagi, to obecne czasy mają jednak swoją specyfikę, która popycha nasze ciała i umysły w stronę różnych chorób. O ich całej gamie można by długo się rozwodzić, jednak kino nie zawsze trafnie podejmuje ich tematykę. Jesteśmy przyzwyczajeni do chwytających za serce obrazów o dwójce nastolatków, z czego jedna z połówek właśnie umiera na raka. I nawet do tych tragicznych historii wdarła się już powszechność i brak świeżości, a tymczasem wiele innych zaburzeń wciąż czeka w kolejce na właściwe ujęcie w ramy pewnej opowieści. "Aż do kości" zmierza się z anoreksją.


Ellen to młoda dziewczyna, która dorastając nieźle namieszała sobie w głowie. Nie ma się co dziwić, gdy jej rodzina podczas każdego spotkania tylko wzajemnie się oskarża i wyrzuca sobie, że choroba dziewczyny leży po tej drugiej stronie. Ojciec Ellen nie ma czasu dla swojej córki, jej macocha zupełnie nie rozumie co dzieje się w jej głowie, a biologiczna matka mieszka ze swoją partnerką w innym miejscu. Tymczasem kolejne pobyty w szpitalu i terapie niewiele zmieniają, a Ellen zaczyna grozić stan, niebezpiecznie zbliżający ją do śmierci. Gdy niemal wszystkie nadzieje upadają, dziewczyna trafia do ośrodka, który w walce z chorobą wykorzystuje niekonwencjonalne metody.


Ta produkcja Netflixa z pewnością wprowadza nowy element w podobny gatunek kina. Jak wiadomo choroba to temat, który można rozwinąć niemal we wszystkie strony. Tymczasem twórcy "Aż do kości" skupiają się przede wszystkim na naturalności głównej bohaterki, ukazując ją jako jedną z wielu dziewczyn dotkniętych zaburzeniem odżywiania. Trudno sobie wyobrazić jak wielu osób dotyczy faktycznie ten problem bez okazania niezbędnego zrozumienia. To jeden z takich obrazów, podczas których widz po prostu powinien wykazać się empatią. Wydawać się może, że film jest bardziej skrojony dla młodzieży niż dla dorosłej części widowni, jednak uważam, że o ile dobrze zrealizowany, podobny obraz może stanowić dobry wzór dla każdego. Reżyser nie zagłębia się w chorobę ponad to, co jest konieczne do właściwego odbioru treści, a anoreksja jest po prostu głównym powodem dla rozgrywającej się fabuły. Gdyby nie zaburzenie, Ellen zapewne wiodłaby los przeciętnej nastolatki. Na duże wyróżnienie zasługuje kreacja Lily Collins, która znakomicie odnajduje się w powierzonej sobie roli. Niestety, czy to przez rozpisany scenariusz, czy też przez nietrafiony wybór pozostałej części obsady, na pierwszym planie zwraca na siebie uwagę tylko postać Ellen. Bardzo przeciętny Keanu Reeves nie pozostawia po sobie żadnego śladu w pamięci.


"Aż do kości" jest solidnie zrealizowaną produkcją, z ciekawym konceptem i niezłym scenariuszem. Jego główną zaletą jest świetne aktorstwo Lily Collins, a także wiarygodne ujęcie tematyki filmu. Nie brakuje tutaj niestety scen, które pretendują do lepszych niż są w rzeczywistości. Zakłóca to odbiór obrazu, łudząc oczy tym, co się świeci i błyszczy, zamiast postawić silniejszy nacisk na autentyczność. Na uwagę zasługuje relacja Ellen z Luke'm, która pozostając na pograniczu prawdziwego uczucia i mdłego romansu jest świetnym dowodem na to, że nawet najgorzej zapowiadająca się sytuacja czy też stan, może przynieść również pozytywne rozwiązanie.

Moja ocena: 7+/10

2 komentarze:

  1. Boli mnie fakt, że Lily, sama mająca problem z zaburzeniami odżywiania, musiała tak schudnąć do roli. Można było pokazać to w mniej stereotypowej wersji, bo anoreksja nie koniecznie znaczy wystające kości. Aczkolwiek rozumiem doskonale, że wtedy film stałby się znacznie inny w odbiorze.
    Ale poza tymi zastrzeżeniami nie jestem w stanie go ocenić, bo trochę się boję emocji, które seans mógłby we mnie wzbudzić.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jednak obraz dużo mocniej przemawia do zmysłów, stąd jej wygląd nadaje dodatkowej naturalności fabule. Ale tak sobie myślę, że Collins sama zgodziła się na utratę wagi. Być może czasem jedno poświęcenie może zwrócić uwagę innych na problem. To film dobry, ale wydaje mi się, że nie ma co oglądać na siłę, jeśli nie czujesz się do końca przekonana. :)

      Usuń