Małe stłuczki (2014)

Reżyseria: Aleksandra Gowin, Ireneusz Grzyb
Scenariusz: Ireneusz Grzyb
Produkcja: Polska
Gatunek: Obyczajowy
Czas trwania: 78 minut

Obsada:
Helena Sujecka: Asia
Agnieszka Pawełkiewicz: Kasia
Szymon Czacki: Piotr

Świat współczesny pełen jest inspiracji, czekających niemal na każdym kroku. Warto więc wyciągać po nie ręce i czerpać jak najwięcej. Nigdy nie wiadomo co może powstać, a często jest to przyjemna niespodzianka. Podobnie jest z filmem w reżyserii Aleksandry Gowin i Ireneusza Grzyba, który wydaje się odzwierciedlać obecną rzeczywistość. I chociaż dotyczy przede wszystkim trójki młodych ludzi, to jego obraz i przesłanie sięgają zdecydowanie wyżej.

Asia i Kasia zarabiają na likwidowaniu mieszkań po zmarłych osobach. Często to krewi chcą pozbyć się starych przedmiotów, zalegających w pomieszczeniu, będąc jednocześnie gotowym nawet za to zapłacić. Dwie przyjaciółki łączy niespotykana relacja, w którą wkrótce wkracza młody mężczyzna. Piotrek pracuje przy pudełkach. Zauroczony podąża za Asią, która pokazuje mu świat z nieco innej perspektywy. Ich niezwykły stosunek do siebie zostaje wstawiony przez życie na próbę trwałości.

Od pierwszych minut zaskakuje prostota płynąca z obrazu. „Małe stłuczki” to kino artystyczne i niezależne, nastawione z góry na niski budżet i aktorów-amatorów. Jednak i tutaj pojawia się niespodzianka. Aktorzy spisują się w swoich rolach znakomicie i cudownie dopasowują się do delikatnego i spokojnego tła, tworząc kolejne wydarzenia. Prosty w środkach obraz wydaje się jak najbardziej naturalny i ujmujący. Film został nakręcony w Łodzi. To właśnie widoki tego miasta mamy okazję podziwiać w ramach seansu. Z jednej strony zaniedbane i stare budynki, które nie prezentują się zbyt dobrze. A z drugiej malownicze krajobrazy, urzekające niemal od razu. Twórcy filmu posługują się pastelowymi barwami, a to właśnie kolor dodaje produkcji magii. Wspaniałe widoki i charakterystyczne zbliżenia składają się na świetną pracę kamery, którą zdecydowanie warto podziwiać.

Fabuła filmu opisuje trójkę ludzi, dla których czas tak naprawdę nie ma większego znaczenia. Ich postaci zdają się trwać niezależnie od dnia. Niektóre fragmenty produkcji bardzo dobrze oddają tę typową dla dzieła Gowin i Grzyba senność i rozmycie. Ja osobiście byłam zauroczona takimi środkami i daleko było mi do poczucia znudzenia. Główni bohaterowie żyją chwilą, co sprawia, że nie mają większych planów na przyszłość. Ich „tu i teraz” oddziałuje na widza, gdyż nie zawsze mamy okazję spotkać się z takim podejściem. Unikalna relacja pomiędzy Asią, Kasią i Piotrkiem nie nadaje się do ogólnej definicji, a nawet wydaje mi się, że każdy widz powinien stworzyć własną. Podobnie z całą interpretacją obrazu. „Małe stłuczki” to swoisty przegląd współczesnego pokolenia, choć mam jasne wrażenie, że twórcy sięgają po te skrajne przypadki. Młode pokolenie nie zostało potraktowane stereotypowo. Emanuje od nich poczucie zagubienia, niezdecydowania i cieszenia się tym, co małe i piękne. Obraz działa zdecydowanie kojąco, choć nieobcy jest ciągły niepokój o to, co może się dalej wydarzyć.

Pod względem aktorskim produkcja nie ma żadnych uchybień. Helena Sujecka wyróżnia się na tle pozostałych bohaterów, znakomicie oddając sens swojej roli. Towarzysząca jej pozostała dwójka aktorów stanowi świetne uzupełnienie Asi. Choć każdy z nich ma nieco inny charakter, razem tworzą dobrze dograny trójkąt. A napięcia na tle erotycznym i tutaj nie mogło zabraknąć. „Małe stłuczki” poruszają również tematykę miłosną. Żaden z wątków nie jest przesadzony i to może momentami budować wrażenie, że „Małe stłuczki” opowiadają o niczym. Produkcję można przyjąć i interpretować różnie. Z pewnością jest wyróżniająca na tle podobnych sobie gatunkowo. Jest dziwna – myślę, że to słowo dobrze oddaje niektóre sceny, w których to widz musi nadbudować sobie resztę. W końcu to dzieło jakich mało w polskim kinie, a jakie - moim zdaniem - należy oceniać nie inaczej, jak pozytywnie.

Moja ocena: 8/10